Ze verlengt de slaap met haar schrijven
maniakaal, elke dag, in veertien regels
waarin tijd nog niet tikt als een klok
Ze vindt de woorden die vooruitlopen
op de sprakeloosheid, als een vertaler
die de zinnen van haar lippen zingt
De beelden bewegen nog warm en zacht
als tussen de lakens, dicht op haar lijf
en dansend op haar eerste ademhaling
Ze hoeft het niet te lezen wat er staat
de taal zal haar voldoende bodem geven
en ze ontwaakt met de titel voor morgen
(c) Marten Janse, voor Alja Spaan, 25 oktober 2018
hans altena
25 oktober 2018 — 08:05
een pracht ode, die je dubbel en dwars verdient!
alja
25 oktober 2018 — 08:06
zo zijn jouw mails ook 🙂