Het is voor mij de eerste keer, zegt de jongen voor me, dus
als u liever voor wilt? We staan naast elkaar

bij de balie waarachter kletsende vrouwen hun koffie delen
met het weekend. Ik stel hem gerust, het valt

mee, het is zo voorbij en het went, moederlijke onzin die als
zijn resultaten over een paar dagen binnenkomen

misschien volledig uit de toon vallen. Ik neig te vragen wat
eraan scheelt maar hij begint over het ontbijt dat

hij node moest missen en juist dat ontbijt is zo belangrijk.
Na vijf minuten lopen we weer langs elkaar

en groeten, hij grapt dat hij nog leeft, zie ik wel, en wenst
een fijne dag, er is zon die over de plassen op

straat schijnt. De verpleegster overweegt ook een tattoo maar
durft nog niet goed, mag ze kijken?