vanuit een andere wereld

Hij strekt zijn armen uit en huilt en zijn droefheid ligt
de hele ochtend op me, achtervolgt me tot

nog later, het snikken neem ik bijna over. Hij kan nu
duidelijk maken wat hij wilt en wijst

en ik haal de doos met auto’s en speel met hem, brom,
bots, race uit beeld en hang vervaarlijk

ondersteboven en hoewel hij hetzelfde doet, probeert
hij ook die kleine zwarte auto te pakken

die zijn favoriet is. Terwijl ik rondjes rijd en de lampen
tel en de wielen, begrijpt hij niet dat hij

het ding niet pakken kan, een beetje zoals ik hem wil
knuffelen maar niet kan optillen. Ik zou

willen verdwijnen in het scherm, hem naast me plaatsen
en voorzichtig door de bochten gaan.

de Citroën Traction Avant van zijn overgrootvader