Hij laat zich van het trappetje vallen, zegt dat alles gaat
als je maar wilt, hijst zich weer op, vouwt

rollator ineen, klapt naast mij het leesplankje naar beneden,
zet zijn rugzak erop en wipt in de vrije stoel

met het blijmoedig goedemorgen dat hoort bij die sterke
wilskracht en beperkingen, legt de

rugzak in zijn schoot, schroeft zijn been af, legt de stomp
op het leesplankje, haalt een appel uit zijn

tas en schilt met eenzelfde draaibeweging in een keer de
vrucht. Je kunt je voor stellen dat hij zich op

die wijze ontkleedt, de kat omhoogtilt aan haar staart of
iets doet met een ander dat op een bepaalde

manier dat been heeft doen loslaten. Ik wil het niet weten
maar voorlopig kan ik niet van mijn plaats.