De open ruimte is zichtbaar vanaf de zijweg, de
kale tuin loopt nu zomaar over de stoep, weg
zijn alle bloemen die ik op mijn fiets vervoerde,
struiken die in de fietsmand mijn zicht
belemmerden, zakgeld dat verdween in de aarde,
voorbij ook het geknaag van de beesten en
het schuilen dat ik beschreef. De grond van mijn
voorvaderen is omgeploegd en van haar
wortels ontdaan zoals ik verweesd ben geraakt,
een afvallige van mijn geloof, ik kijk zelfs
niet of de haan nog op de kerktoren staat. Het
huis een vierkant blok in een
vierkant veld waar geen kind meer speelt, geen
moeder zich bukt, geen vogel hurkt.
Elbert Gonggrijp
6 juli 2018 — 06:46
Het is altijd moeilijk om het verleden terug te willen zien. Het verandert in de loop van de tijd, is in tegenspraak met de herinnering die je eraan had. Heel herkenbaar…Mijn ouderlijk is ook niet meer ezoals het is geweest. Mooi omschreven weer…
Lieve groetjes