Poëzie is ook je best doen, niet door het vinden van
bepaalde woorden in een zekere rangschikking,
het combineren van ritme en klank en betekenis en
het laten proeven van dat wat
mogelijk is, maar het voortdurend blijven kijken naar
wat onderweg onthuld wordt of niet
zichtbaar wordt gemaakt dan eerst in jouw regels. Steeds
een dans in je hoofd zoals je op straat om
een lantaarnpaal draait en nog eens en dan niet rechtdoor
maar plotseling linksaf gaat, een
beweging die ontstaat in je hart en doortrekt naar je buik,
je armen, je benen, in je borst klopt, je
nek spant, je haren schudt, je ogen toeknijpt, je mond
open stoot en daarna je neerlegt op het wit.
Wouter
1 juli 2018 — 08:27
Zo ontstaat poezie, geen woord van gelogen ☺️
Elbert Gonggrijp
3 juli 2018 — 06:44
Voor mij begint poëzie met kijken, benaderen met waarnemen. Dan volgen pas de woorden en vaak vanzelf vanuit het blijven waarnemen. Kijken en dichten kunnen niet zonder elkaar. Maar het aanschouwen staat boven het bewust worden ervan dus voordat het zinnen krijgt, constructies veroorzaakt. In die zin kan ik met je meegaan…
Lieve groetjes,
Elbert
P.s. Zwieren rond een lantaarnpaal is een fantastisch beeld uit mijn jeugd….