Duidelijker dan welk woord ook, is het gekras in de
agenda van toen. Dom genoeg deed ik het in
potlood en zacht terwijl zijn pen, vloeiend in een van
de vertrouwdste handschriften, door de
pagina’s heen drukte zoals alles dat we deden in mijn
ziel gekerfd werd of in dat lijf dat zoveel jonger
zoveel soepeler was. Na twee weken hap ik naar adem
terwijl ik maanden van mijn dagboeken
kan verslinden. Hier sta ik stil bij elk gerecht, elke
afspraak, elk gewerkt uur (hij telt ze op), elke
ontmoeting, ieder kind, elke huilbui, vrijpartij, fietstocht,
speeltuin, vriendje, koosnaam (hij voor
mij), elke uitgaaf (hij telt ze op). De streep onder elke
rekensom is van hem, het kruisje erdoor van mij.
Elbert Gonggrijp
15 juni 2018 — 06:41
Lees ik hier het werk van een recensent of een dierbare goede vriend die je aanwijzingen geeft bij het publiceren van je dagboeken of gedichten? Het kan voor mij allemaal even waar zijn…. Raak geschreven weer….
Lieve groetjes van mij xxx
Elbert
alja
15 juni 2018 — 09:20
nee, alleen een lezer en een agenda, ikzelf dus