de houdbaarheid van zijn waar

Bij elke beslissing, voor of na de bocht in de route van
mijn vertrek, is zijn uitleg een andere: er

is nog een moeder die bezocht moet, een kind dat uit
school komt, een kat die jankend voor de

deur zijn eten wil, er is een vast schema waar ik niet
van af kan wijken, er zijn geen open eindes,

ik ben een typisch geval. Twee van die zaken zijn dood,
de kinderen zijn volwassen, ik ben nog

steeds niet spontaan en mijn structuur hangt in vlakken
van eenzelfde afmeting aan mijn muur,

briefjes die met magneetjes aan de dagen hangen als
jengelende bellers voor een uitslag. Beslis

dan niets, zult u zeggen, leg dan niets uit, bijt u hem
toe, plavei gewoon de straat tot aan die bocht.