Er zijn van die dagen dat je uit je ritme geslagen wordt,
een nachtmerrie overdag, een bonkend geraas dat

over je trekt voordat je kunt bukken, glas uit een dicht
gelaten deur. Eerst doe je alsof er niets

gebeurd is, steken tellend in een onmogelijk patroon, je
handen om een brandweerauto die

erop uit trekt voordat de sirenes loeien, je kleinzoon aan
het scherm dat ‘meisje, meisje’ zegt omdat

er een pop was waarmee hij speelde, een kunstwerk dat
je vanaf zolder heel langzaam laat zakken op

de keukenvloer alvorens je zelf naar beneden komt. Dan
ben je pas in de late avond waar je in de ochtend

had zullen zijn. Je luistert zijn stem, deelt het ongemak,
hij lacht en zal zijn leven beteren, jij ook.