Bij het reizen door de tijd nam hij niemand mee, toch
waren alle ontmoetingen herhalingen en
uitgestelde verlangens en iedereen had als passagier in
zekere zin graag geboekt maar het kaartje was
kwijt, de kleding niet de juiste en de houding niet die
van een enthousiast kind. Zij was nooit
weggeweest nog. Hij herinnert zich een route en hand
in hand oversteken, hij had er
beelden van maar daarop is ook te zien hoe een klein en
wit konijntje plotseling vanachter hem opzij
hupt en zij opeens op knieën door het gras en fluisterend
door een geheime ingang verdween. Ze
kwam nergens aan maar als je die seconde stilzette, zat ze
met het beest op schoot en aaide het.
hans altena
13 maart 2018 — 07:24
en dan regent het en stort de wereld van de kinderen in
maar lees ik van jou zin op zin
alja
13 maart 2018 — 07:38
en hoe gaat het versje verder? x
hans altena
13 maart 2018 — 07:58
die kunst bezit jij X
hans altena
13 maart 2018 — 07:59
zonder rijmelarij
😉
elbert gonggrijp
13 maart 2018 — 21:09
Bijzonder mooi einde. Moest aan Alice in Wonderland denken…
Lieve groet,
Elbert