Ik bracht hem het hart in borstplaat, karton, handgeschreven,
reisde naar hem met alle kinderen voor me uit, bij
temperaturen onder nul, in auto’s met minzaam zwijgende
chauffeurs, bij jolige zusters, met verzwaarde
benen, overslaande stem, geïrriteerde bezorgdheid en hield
altijd de afstand bij, de veranderingen tussen
haar en hem, de overeenkomsten tussen ons, de hoeveelheid
boeken als het teveel aan eten op het
volgeladen bord, de diepte van de kloof; ik bracht hem mezelf
en soms keek hij met waterige ogen in mijn
richting en knikte en vaak ook legde hij zijn enorme hand en
ergens halverwege ook wel en pakte en vaak
ook wel miste ik hem enorm maar nooit zoveel als de laatste
tijd waarin het hart alleen op mij wacht en ondeelbaar.
(mijn vader zou vandaag 97 geworden zijn, een leeftijd die
hij acceptabel vond)
Wouter
12 december 2017 — 11:47
Prachtig gedicht en indd 97 zou acceptabel geweest zijn maar zo weinige gegeven.
alja
12 december 2017 — 15:25
zoals jouw vader, x
elbert gonggrijp
12 december 2017 — 19:39
Ontroerend mooi geschreven Alja… Moest wel even herhaaldelijk lezen om het goed tot mij door te laten dringen, maar uiteindelijk had ik ” de slag ” te pakken…
Groetjes,
Elbert