De eerste keer dat ik je droeg en mee naar buiten nam, de
vellen voorzichtig tussen de al zo bekende
woorden, voelde ik me bloter dan anders en liet ik je binnen
de warme wand van mijn map en tas en las
ik je niet voor zoals ik van plan was geweest. De keer erop
schoof ik aan mijn jurk en dacht het publiek dat
dit gewoon een heel lang gedicht was, niets aan de hand dus
en weer later liet ik je hier liggen alsof ik je
vergat mee terug te nemen en snel nog wat boodschappen
schreef in het wit dat overbleef. Natuurlijk
gebeurde er meer: tussen toen en nu leefden we in een zekere
overeenstemming totdat jij je losscheurde of
ik je verloor, tenslotte verdween je als een enorme prop uit
de schoot van mijn zomers lijf, ik voetbalde met je.
hans altena
11 september 2017 — 08:14
oprapen wat een ander wegschopt mocht niet van mijn moeder, maar anders…
alja
11 september 2017 — 08:20
jou stuur ik gevouwen hoedjes, x