Natuurlijk is het niet over na vandaag, rouw heeft zelden een
vaste tijd. Zoals vreugde oeverloos kan zijn en

ontroering een lang feest of een briljante gedachte een flits uit
een moment, zoals jou zien elke keer in

het lijf begon en niet alleen in de ogen en leven niet afgemeten
wordt aan het aantal stappen. Het helpt alleen

te denken van wel: je neemt alleen de witte zebra strepen, elke
honderd tellen is iemand Af, voor elk jaar dat

je liefhad staat een maand van haat en koekjes horen in een
luchtdichte trommel. Opgeruimd staat netjes.

We boffen maar dat het zo’n gunstige datum is, mooi ook hoe
alles in balans was: de een meldde zich aan, de

ander meldde zich af. En er hoeft niet perse een reden te zijn
ook morgen niet nog te kiezen voor het zwart.

 

6 september 2016:
de geboorte van mijn kleinzoon, het vertrek van W.