de vastberaden blik daarboven

Het zou allemaal anders, het was weer vader
en moeder, het was aanhaken aan het ouderlijk huis,
herinnerde gebruiken, weinig hier hetzelfde, maar
de bomen stonden er als eerder in hun kille rituelen.
Het hek roestte en de tuin woekerde groen.
Zij prijkt met witte haren, haar wulpse decolleté
en voor zwart en eenvoud bezwijkt zij. Altijd zal ze
schrijven, altijd als het begint te dagen.
Nog voor douchen of ontbijt.

In een lange volzin de hand de beweging laten
maken, zo terloops en zo zwierig van gewoonte
Hoe groots kleine zaken klinken in achteloze
gebaren. Alsof de wereld er pas toe doet als
je haar dreigt te vergeten.

Als het regent dat het giet en het uitzicht
slechts op morgen. De geur van donker water
en de neiging tot slootjes springen dansend
op het witte vel papier –

Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef,
vrijdag 28 juli 2017
Vijfde Pomgedicht