Lila’s manier om al naargelang het haar uitkwam met enkele woorden de fantasie van anderen te sturen of te ontregelen – haar manier van iets zeggen, niet verder praten, beelden en emoties losmaken zonder er nog iets aan toe te voegen – fascineerde me. ‘Ik doe het verkeerd’, zei ik verward tegen mezelf, ‘als ik schrijf zoals ik tot nu toe heb gedaan, als ik alles wat ik weet registreer. Ik zou moeten schrijven zoals zij praat, een afgrond een afgrond laten, bruggen bouwen en ze niet voltooien, de lezer dwingen naar de stroom te staren.’

Elena Ferrante, uit: Storia della bambina perduta, vertaald tot
Het verhaal van het verloren kind