blauw

Zeker omdat ik hoger zit en bijna tegen de wolken bots,
vogels om me heen heb vliegen die nooit landen,

ramen tel die zwart met de horizon samenvallen, zeker
omdat de sterren als versiering aan mijn plafond

vastgeprikt lijken en het schijfje maan vanuit deze positie
veel groter lijkt en zeker omdat

niemand met wijd open ogen het leven en mijn ruimte
samenvat en naast mij boos verslag doet, aan

de dekens trekt en klagend kou vat of een ziekte opdoet
of drie vrouwen tegelijk en zijn moeder, en

vrijwel zeker omdat ik vreselijk oud en dusdanig vermoeid
ben, slaap ik langer, gulziger, rustiger terwijl

ik steeds hoger klim, de vormen aanneem van de witte
pluizerige luchtkussens of opeens vijf punten heb

en een beetje probeer te stralen, neerkijkend op de onmetelijke
wereld onder mij en mijn vertrek.