Hij laat een blauwe wolkenloze lucht zien, een vol
glas waarin je de ijsblokjes kunt horen botsen,
zijn bekende grijns en daartussendoor per ongeluk
een stuk van haar bloot been, een
sandaaltje bungelt los aan gelakte nagels, ze is zo
vreselijk keurig. Dat maakt treuriger dan
de inhoudloze opmerkingen dat het leven niet door
wie of wat dan ook verstoord wordt, in
het Frans opnieuw. Er is simpelweg geen beginnen
aan en hoewel we al jaren hele onderdelen
met elkaar uitwisselen en vooral ook praten over die
inhoud, volsta ik dit keer met
een bloeiende tomaat op mijn terras, een Pokemon
in mijn fietsmand en een literverpakking ijs.
hans altena
18 juli 2016 — 13:00
ik verkil hierbij op een snikhete dag… wat woorden al niet vermogen en tegelijk niet…