de eerste strofe

Er zijn nog dichters wakker in de nacht. Of ik het lezen
wil, vraagt de een zodat hij verder kan

en denkend aan sterren die de poging verlichten, licht
in het verder nog donker huis, een kind

dat slaapt, een vrouw die haar arm om zijn kussen slaat,
kom ik bij een vader die dood gaat, kniel

ik tegelijkertijd neer. Ik werk in stilte, zegt hij. Ik zoek
de hand op het dekbed maar het lijf

zweeft al boven mij. Het gedicht moet nu als erfgenaam
bestaan. Het zou graag willen dat

men hem leest, meeneemt, gebruikt, voor altijd herinnert.
Een laatste woord wordt geschrapt, lichter

het lijden, behoedzamer het loslaten, dan staan wij op.
Het waken overlatend aan de sterren.

(voor dichter J.M.)