gewichtloos

Dingen hebben hun plaats zoals gewoonten: de
tafel is de plek waar ik het vaakst naar

terug keer, haar poten verankerd in de tijd, haar
vegen verf meegenomen uit

een ijverig verzet, haar hoeken nog steeds als
blauwe plekken op mijn heupen.

Daar spreiden zich de artikelen, gretig gescheurd
en wanhopig gelezen, de afbeeldingen,

ik mijzelf, de volle borden, het zachte breiwerk,
de licht flakkerende kaarsen, het

spel waarbij hij als tafellaken al mijn kruimels
verzamelt. Daar zweeft hij soms als

tovertruc boven mijn kleinsteedse gedachten waaraan
ik koppig vast houd.