genoeg

Om zijn pols het bloedkoraal waarmee mijn familie
zich insnoerde alsof ze hun nekken wilden

verlengen tot, het goud langszij prikkend in hun huid,
doornenkronen waarmee. Het maakt hem

sterker, zegt hij, sindsdien voelt hij zich beter dan
ooit. Ik wilde altijd de slotjes openen om

de afdruk te zien die het achterliet, mijn stenen waren
geen ronde kralen maar tandachtige

vormen waarin gaatjes en punten; ruw, zei mijn beppe
alsof ze zelf in zee was afgedaald en

haar schatten had gehaald. Ik hield van de kleur zoals
ik van de naam hield. Hem benijd ik

zijn rust, zijn overtuiging, de prachtige Oosterse woorden
en de ruimte waarin hij zich vrij beweegt.

(voor R.)