eigen voorwaarden

Nu ik de taal zing van dit dorp zonder evenwel mijn
stappen aan te passen, me zo gemakkelijk voeg

tussen mijn dode ouders, de voorovergebogen tuinder
op het pad en neef K. en zijn rollator, eindelijk

de gezichten herken op de sterk vergrote foto, mezelf
als kind spelend onder de raampost, de

geiten bij naam noem en opzij spring voor de snelheid
makende familieleden die met helmpje op

en rugnummers over de schouders elkaar inhalen op
het mossig grasveld, tussen de schommel

en ringpalen door linksaf het keurig bloemenperk in,
nu ik eindelijk weet hoe dat moet,

verruil ik opnieuw de open velden en eerste rozen
voor de stenen aanduiding van mezelf.

De stad wacht. Zij zucht en herstelt het evenwicht.
Rechtsaf het gapend gat in de heg.