de weerschijn

Soms staat het daar ook niets te doen, zo’n aanhef,
zo’n knipsel uit het vorig bericht, zo een

welbewust maar toch onervaren gekozen woord.
Soms ook is het ritme een ongelukje,

daar zitten wij dan, hopeloos afgeleid van dat iets
dat voor een spiegeling van onze ziel moet

zorgen. We hadden een droom waarin we zoek
raakten in een overzeese wereldstad en

niets hadden we bij ons, we plasten in een vuilnis-
emmer en kletsten met wat bleke Britse meisjes.

De lucht was rossig, de takken waren dun, het
scherm nu angstaanjagend wit.

We kunnen niets vinden dat voor een flonkering
zorgt op dat dunne oppervlak.