Het is vanwege haar: dit kruipen over de vloer,
dit nachtelijk braken, dit bij ontij

vragen om minder, deze beloften. Voor haar
de zon later, het vergeten, de

trilling halverwege die kastdeuren opnieuw opent,
trommels omkeert, haar

op de knieën brengt. Het zijn overwegingen, geen
afspraken meer. Kleine berekeningen.

Nieuwe kansen misschien. We vertellen het ook
niemand. We vangen haar in

de weerschijn van het scherm. Hoe meer licht,
hoe meer zichtbaar. Bukkend zien we

een roze massa. We proberen streng te kijken
maar likken ondertussen de lippen.