nauwelijks gesloten beelden

Koele kinderhanden, ontdaan van mollig
vet, aan het eind van

serieuze gezichten en heel lange armen,
houden mijn stille vingers. Hun

lijven kruipen tegen mijn voeten aan, staan
bij het einde van de gang, wachten.

Terwijl hij maar één beweging maakt, die
onbeholpenheid die troost,

flirten zij met heel hun leven. De dood
verdwijnt. Wuivend de bomen

bij de poort. Een Spaanse familie aan
het bed van de buurman, manden

vol sinaasappelen, kleine kinderen in
gesteven wit, een jurkje met

geborduurde bloemen als een beschuitje
met suiker in de vroege ochtend.