Mijn enige verdienste is mijn eigen geschiedenis
waarbij je je nog kunt afvragen of

alles wel in verhouding staat tot de wereld, de
rest of mijn familie. Geen enkele

uitgave brengt mij zo terug dan mijn eigen dunne
handschrift dat genummerd tot

ver onder nul terug gaat. Het kinderlijke verdwijnt
met de dikte van het papier,

alle kleur met het slotje van het dagboek. Zwarte
harde kaften markeren. Om iets te

vinden, moet ik zoeken. De illustraties zijn de
foto’s, de muziek, de derde.

Een snipper papier met daarop zijn boodschap:
niet teveel verhaallijnen alsjeblieft.