winterklaar

Op een dag zal hij er niet meer zijn.
Alles zal er zijn maar hij niet. De plekken
waar hij lag met krijt omcirkeld,

de voorwerpen die hij gebruikte met rood
omgord, de ramen nog voorzien van luiken,
de sleutels aan het haakje langszij

de deur. Dan is er niemand gebeld nog.
Dan wordt er niemand gebeld. We zien
elkaar pas terug op het winderig

veld of als ik hem loslaat boven zee, als
ik geknield voor hem lig of mijn kleren
scheur boven hem. Hij zal niets

zeggen over het zwart dat ik draag of hoe
mijn borsten vallen uit de rafels. Langzaam
verlies ik zijn ledematen

zoals de lucht haar vogels. Op een dag is
de grond zo hard dat ik van haar afglijd
en mijn wereld verlies.