Om elkaar te passeren wachten de voertuigen
op de hoek, de chauffeurs heffen

hun hand, draaien aan hun stuur en glijden door.
Binnen die cirkel staat

een huis met lege ramen waarachter nu opeens
zichtbaar een prijsbeker die

zilver en groot weerspiegelt. Daarachter misschien
de betekenis, het talent, een

mevrouw met spuug in haar zakdoekje die ijverig
poetst, een man die mompelt.

Niet eerder viel de leegte van het gebouw mij op
noch dat attribuut en dus ook niet

de zinloosheid van dat spugende gebaar noch
het noemen van haar prijs.

Ik wilde wel nog meer mensen vervoeren en
iets sneller door de bocht.