Een bezoeker van het atelier had zich eens
doorgang verschaft tot boven aan

de trap waar hij slordig piste in de badkuip
en met een oogpotloodje, een

grijsgroen dat ik nooit gebruikte, een woord
schreef op de reeds beslagen spiegel.

Daarna vroeg elk kind zich af wie dat het
eerst geschreven had of dat het

een actie van mezelf was, hanenpoten niet
helemaal recht. Nu valt dat op

zo’n spiegel nog helemaal niet mee en het
was een leuk woord dus

een beetje zelfredzaamheid en reclame had
ik mezelf kunnen geven. Gek genoeg

moest eerst iemand naar boven klimmen voor
die noodzakelijke boodschap.