Als ik het hem laat horen, de klappende
aanzwellende geluiden, dat ene

populaire nummer, zie ik mijn vader
huilen, zie ik dat grote

gezicht kinderlijk oplichten in een onbeholpen
en lief bedoelde grijns. En dan die

tranen. Ik keek ervan weg. Ik wilde ze niet.
Nu realiseer ik me wat het was.

Voordat ik het weet, schokt mijn lijf en
valt tegen de tafelrand.

Mijn vader draait zijn gezicht, zet zijn bril op,
veegt niets, droogt niets,

zegt niets. Misschien voeg ik het wel toe
aan mijn playlist, zegt mijn zoon.