mirre, wierook en goud

Misschien is dat wel het belangrijkste: dat
iemand zegt dat niemand

hem beter kent dan ik nu. Zoals je een kind
geruststelt, leert dat er

niets is om bang voor te zijn, zo trekken
zachte woorden zijn hoge

benen uit zijn nek, mijn haren los over mijn
schouders, witte gordijnen voor

zwarte ramen. Zo valt ook de avond, zijn
gewicht zwaar in mijn lendenen.

Zo valt ook de ochtend, gewichtloos naast
zijn hoofd. Nee, zegt hij, niets

kan naar boven vallen. Dan staan we op,
opnieuw wees, maar we hadden

geslapen zonder onder het bed te kijken
en hij wist dat ik dat altijd deed.