mensen vallen uit elkaar

Een druppel bloed kan uitermate verontrustend
Zijn, niet vanaf de zere vinger of

De stuk gekuste lip maar hangend tussen ivoren
Benen die zwetend uit

Elkaar gingen, zij herinnert het zich, de loslatende
Vrucht maar ook het volgroeide

Kind, hoe ze boog om de toiletpot en de kilte
Voelde van het steen, haar

Voeten zich krulden boven het vocht, haar handen
Strepen trokken over haar dijen

Haar borsten hen troostten, dan weer hoe ze opsteeg
En met haar vingers tegen

Het plafond kon of helemaal uit het raampje zou
Verdwijnen, zonder pijn, bloedeloos