De lucht was daar hetzelfde, vliegtuigstrepen
Trokken over de huizen, mijn

Lijf in de deuropening of in de kromming van
De trap, ‘drie minuten’ riep ik

Het waren drie seconden, dan draaide ik de
Sleutel om en verdween

Terwijl hier de deuren open blijven, blote
Voeten vies van

En huid bedekt met sporen aarde, takjes in
Het haar, beestjes

In de koffie, hier tel ik geen minuten, hier
Blijf ik zichtbaar, aan

De andere kant van die wereld schrijf ik, glas
Tussen de strepen