De lange jurk sleept door de modder, ik
Moet een knoop maken op mijn heup
De stof verzamelt zich, misschien is dus
De vorm waarin ik mij beweeg
Niet de juiste, zijn de zeven maal twee
Regels en het hardnekkig
Hoofdteken te magere staketsels om mijn
Inhoud te dragen, stel ik
Hooidragers aan de kant, bouw ik torenhoge
Silo’s, graaf ik een
Vijver in het weiland, laat ik de beesten
Los, zwaai ik met kant en
Linten vanaf de heuvel zand, wapper ik
Eindelijk als vredesvlag
hans altena
13 februari 2014 — 08:28
dit en het vorige gedicht sluipen onder de huid, een droom die een verleden van werkelijkheid omhult als een cocon… vannacht werd ik droevig kwaad toen ik een Atalanta zag landen op het gazon voor het huis waar ik opgroeide, en ik zag hem weer toen ik dit las… zal wel geen verband hebben en toch is dit de kracht van je woorden
alja
13 februari 2014 — 13:34
dank je wel (voor de kracht van deze woorden)