Er waren wat dooddoeners van vrienden, zo van
Dat je in de herinnering blijft door een gebaar
En dat alles gevolgen zou hebben, of dat
Je bungelende borsten ’s nachts nog voor iemands
Oog zouden verschijnen, je brieven met een strikje
Erom in de la zouden liggen
Nog, je taarten nagemaakt zouden worden en niet
Dezelfde smaak zouden kunnen krijgen ooit, ach
We oefenen ons nog steeds
Slimmeriken zeiden dat wanneer de focus verlegd
Werd, doel en resultaat binnen handbereik waren
En dat kon best zonder
Hen, zo verloor ik mijn geliefden, zo was alles
Voor niets, zo bleef het heimwee, zo bleef het gebaar
Een strikje om mijn hals
hans altena
11 december 2013 — 08:09
deze laat zich zelfs door de mist niet verzachten, de reis die we allemaal maken wanneer we treden in de voetstappen van die ons maakten maar al heengegaan zijn, tot, wanneer we omkijken, in de nevel achter ons toch die afdrukken anders lijken nu, maar is dat een uitweg?
alja
11 december 2013 — 12:36
nee