Het einde van een tijdperk gaat meestal
Met knallen en flitsen gepaard, niet zonder
Slag of stoot maar dit

Veranderen is als het voelen van mijn breisels
Dat hangend aan de hoge witte wanden een
Laatste onderkomen heeft

Een met de wind mee spelen van onderdelen
Die zwaaiend en stoeiend van de ene deur
In de andere glijden

Een vrijage die van zeven dagen in de week
Langzaam aftelt naar drie, dan een, dan geen
En een belofte tot

Vriendschap hoewel je weet dat dat er niet
Van komt, de goede herinnering tot slot
Is als de geboorte van een nieuwe planeet

Tussen de bomen het sterrenstelsel, de afstand
Relatief, de gebeurtenis al plaatsgevonden
Binnen de kamers van het hart