Nog steeds zit ik in open hemdje en op blote
Voeten achter mijn scherm, een
Beetje zoals mijn zonen elk seizoen negeren
Om soms bij buitenkomst
Verrast te worden door ruwe stormen, drukkende
Warmte of hagelstenen, zo groot als
De perfecte sneeuwbal die ze vroeger in de
Koelkast bewaarden
Ik ril, zij doen dat nauwelijks, de stroom
Geluid en beelden een constante
Terwijl ieder zuchtje in mijn kamer als een
Fluitje door mijn raam glijdt
Als ik opkijk, staat er een jongen op de hoek
Die met me spelen wil
hennie van ee
9 oktober 2013 — 07:34
herkenning