Mijn mails liggen geprint en met rood gemarkeerd
Bovenop tafel, hij speelt met zijn pen, straks
Schiet hij uit elkaar – die pen – voorspelbaar
Zijn we soms in onze reacties
Straks maak ik een prop van de prints en
Gooi haar in zijn schoot en straks kus ik hem in
Zijn nek en hij raakt mijn handen en legt ze op
Zijn knieën hoewel
Dit keer raken we niets aan, dit keer ben ik
Terug bij Af en ik krijg geen tweehonderd euro
Je communiceert niet via een log, zegt hij
Streng en stiekem steek ik mijn tong uit
Als hij niet kijkt, de poes steekt zijn kop in
Zijn glas water en even kijken we elkaar aan
En denken er over te gaan lachen maar
We doen niet, ik moet bij de les blijven of
Hij bij mij, het is niet de bedoeling dat dit
Zomaar eindigt tussen een rode markering en
Het geslurp van mijn kat
Ik zit in de gevangenis maar ik ben slechts
Op bezoek, of ik ben een gansje en zit
In de put
Vooringenomen, zegt hij en te impulsief
Alsof het testresultaten zijn van nog een proeve
Van mijn bekwaamheid – niet meer geschikt
Voor terugplaatsen in deze maatschappij, niet
Meer geschikt voor een relatie op lange termijn, niet
Meer geschikt voor één man, nooit
Eigenlijk protesteer ik lichtjes en ik
Duw mijn puntneuzen in zijn bil – ik had
Gedacht dat hij meteen mijn veters
Zou lostrekken die quasi nonchalant om mijn enkels
Hangen omdat mijn kuiten nu eenmaal niet
Geschikt zijn voor veters van die lengte of dat hij
Zou zeggen ‘geeft niet, we proberen het opnieuw’
Of  ‘als je je maar inzet, kun je
Heel veel bereiken’
Zomaar was ik jaren terug en zat ik tegenover
Mijn grootste lief die sprak over houden van jezelf
En ruimte voor de ander en dicht bij zijn gevoel blijven
– natuurlijk niet het mijne
Terwijl hij mijn handen teruglegde op mijn eigen
Knieën en zijn riem weer vastmaakte, niet dat dat
Natuurlijk enig effekt had, een minuut later
Lag mijn hoofd gewoon in zijn schoot en was
Zijn gevoel wel erg dicht bij
Mij
Ik weet het niet, zeg ik nu en duw hem
De deur uit en dan ga ik fietsen en mijn hoofd
Leegmaken en barbecuen met mijn jongens in
Het authentieke dorp, even verderop waar de
Verlovingsfoto van hun pappa me vrolijk aangrijnst
Ik verorber salades en wijn terwijl hij zingt en
In het vuur pookt en de verhalen over Parijs
De scholen en de spelletjes, de films, Jeff
Buckley en mijn Dylan wisselen elkaar
In lieve vrede af, als hij in slaap sukkelt
Fiets ik de lange rechte weg langs het
Handgegraven kanaal, dat we zo ver
Gekomen zijn en zo vredevol, is een groot
Goed, een komen en gaan, een loslaten na
Zoveel vasthouden, ik kan het wel als
Ik me maar voldoende inzet, ik markeer
Zonder rode stift mijn gebieden als
Blinde vlekken op een kaart, als woorden
In een log, als kattenpis in een tuin, als
Handafdrukken op
Een
Knie
Ik wil gewoon nooit Af zijn, ik wil bezoek
In de gevangenis en de vos eet gansjes met
Huid en haar

log van 17 juli 2006, getiteld
the basement tapes