De vrouwen rond de tafel zeggen dat mamma
Heel stil is de laatste tijd, ze vinden het normaal
Dat mamma’s hoofd

Opnieuw in het ontbijtbord hangt of hoe de appelstroop
Rond haar neus zit en haar bril scheef of hoe ze
Niets meer zegt als ik

Haar kus, nou ja, een woordje of twee vandaag maar
Zonder bedoeling, betekenis of samenhang, geen
Gezamenlijk hemelen eigenlijk en niets

Afgesproken met haar vader die toch al die tijd op
Haar wacht, het is toch heerlijk, meent een zuster
Dat ze zichzelf toestaat

Lui te zijn, mijn mamma is niet van het toegeeflijke
Soort, wil ik zeggen maar ik heb het waarschijnlijk
Over mezelf, ik begrijp niet

Dat mamma dan niet lekker in een bedje ligt, sowieso
Begrijp ik weinig van het leven rondom, niets ook
Van ons handelen

Laat staan iets van dood gaan,  hoewel het komisch is dat
Mamma nu een bord gebruikt als zilveren schaal om
Hoofd en bloed op te vangen