Toen ik ooit eens halsoverkop en voorgoed verloren
Verliefd werd op een

Foto van een bijzondere meneer, zei deze me dat
Eenzestigste van een seconde – de

Tijd van het nemen van die foto – niet voldoende was
Om hem in mijn

Hart te sluiten, in zijn armen mocht ik even en toch
Is de afdruk, in kleur dit keer

Nog altijd goed voor een inhouden van de adem, een
Even schrikken en intens

Verlangen, verder is er niets te zien, een beetje zoals
Op de foto’s van

Gisteren, een lachende mevrouw, een microfoon
Die zo laag staat dat

Ze door de knieën moet, uitstekende artiesten maar
Het licht zo gedraaid dat u

Niet ziet hoe slechts een iemand zijn kunstje niet deed:
U niet voorgoed verloren verliefd maken