Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

een vreselijk kreatief gebruik

Soms is de tijd tussen de ene afspraak en de
Andere groter dan de daadwerkelijke limiet en
Ook de afstand tussen beide markeringen is
Opeens niet meer de lengte in

Kilometers maar een ellenlang verhaal dat hij
Met verve vertelt, zelden ken ik niet de afloop
Maar het beginpunt is altijd nieuw, een blik
Uit het raam, een

Omhoog krullend vel op tafel, een knarsend
Geluid uit het vooronder, de zoete weeë geur
Uit mijn gevulde trui, de halve peer nog van
Drie dagen geleden

Met schokjes leg ik alles vast, alsof ik achter
De montagetafel de golfjes lokaliseer en weer
In beweging breng, hij leeft nog, de meters
Slaan uit en opnieuw loopt de film

En langs de dagelijkse beelden die soms worden
Uitgerekt tot langer en groter en meer, beweeg
Ik mee, vingerlengtes, handgebaren, open mond
En benen over mijn schouders

 

 

« »