Je kunt gaan waarheen je wilt
maar er zit al weer zoveel terugkeer
in iedere stap en plaatsen van oud zeer
liggen in ieder landschap.
Ik moet al bijna huilen
als de avond in het dal warm
en volmaakt uit de bomen valt
alsof je voorgoed met de dingen
zou kunnen verdwijnen.
Hoe moet ik dat noemen liefje,
het doet niet zoveel pijn om pijn
te zijn, het maakt je niet blij
genoeg om blij te zijn.
Het beloofde land is verboden
Rutger Kopland, Brief uit het beloofde land
elbert gonggrijp
1 januari 2012 — 02:14
Prachtig he, Alja. Kun je je voorstellen dat ik een groot fan van deze man ben. Door zijn poezie ben ik gaan schrijven.
alja
1 januari 2012 — 17:28
we hebben dezelfde smaak en keuzes, Elbert