levend slaan

Zomaar zie ik het mosgroene gordijn, te licht
Voor haar kleur, zacht bewegen in mijn vaders
Werkkamer, achter het buro langs waar

Dezelfde kleur, nu in leer met gouden kartels
Rustig ligt, ik daarvoor, op de grond, voor het
Eerst kamperend

En in de slaapzak waar de nacht daarvoor mijn
Broertje of zusje sliep, op drie meter afstand
Van mijn

Zojuist verweduwde mamma, haar deur op een
Kier, het trappetje naar beneden voorzichtig
Omhelsd door

Plastic handgrepen, heel klein ligt ze daar en
Slaapt terwijl ik wakker lig en aan de muizen
Denk van vroeger die

Mijn zusje op haar knieën onder het trapgat
Voer, hoe ik nooit mijn angst verliet en hoe ook
Nu de kastanjebomen

Tikken tegen dat mosgroene gordijn dat te licht
De dreigende schaduw niet tegenhouden kan, hij
Is dan allang vertrokken