Er is vijf minuten stilte tussen het ene kind en het
Andere, de ene man en de andere, de verjaarspartij
En het afscheid

Vijf minuten waarbij de wolken zich weer vol zuigen
Met witte harde regen, een bliksemschicht of twee
Of een loodgrijze

Deken die –alsof een kind hem tekent tussen haar
Waterige bomen- langzaam de plekken opvult tussen
Gras en huis

Bladeren en wegvliegende eenden, mij en de rest
Van mijn gezin, toch weer die afstand die het schrijven
Mogelijk maakt of ook wel

Die eenzaamheid die ervoor zorgt dat ik schrijf, dan
Lacht zij net iets te hard en hij twijfelt net iets te
Lang terwijl hun pappa

Half neuriënd vertelt dat hij zich absoluut nergens
Meer op concentreren kan, hij wisselt van huid
Zoals het seizoen

Wisselt of de plaats aan tafel, gisteren de jongste
Vandaag de oudste, de ogen kijken even streng
Vijf, zegt hij, anders komen we te laat