de dingen vallen terug op zijn plaats

Je mag hier wel slapen, wijst mijn mamma onbeholpen
Naar een lang leeg bed met witte knoppen aan de zijkant
En slordig weggestopte

Randen, als je misschien niet de weg terug weet, aarzelend
Had ik haar verteld dat ik verdwaald was dan, eergisteren
Lang voor dezen?

Laatst, probeer ik, kon ik je nergens vinden, peinzend
Vraagt ze nu of ik omgekeerd ben? ja, antwoord ik beslist
Ik keerde

Om en om, alsof iets dood is maar nog niet koud en vast
Nog liggend in dat lange bed maar verstopt tussen de
Slordige

Plooien, het kan niet natuurlijk, zegt ze later helder, de
Jongens wachten, ja, zeg ik, zwartgekleed en langszij
De kist nog

Open, talmend misschien en biddend tot mijn vader het
Orgelspel aanheft, te grote handen voor te kleine toetsen
Alsof ik over de

Zebra spring maar steeds buiten de randen, kijk daar, zegt
Ze, je kunt de trein nemen, een man rijdt zeven vuilnis-
Bakken achter elkaar aan slingerend weg