het open boek
Dat mijn vader verantwoordelijk is voor het ontstaan van mijn bundel, is een glorieuze maar vermoeiende constructie, een omslachtige wijze…
een oefening
Het zilver komt van de plassen regen die koud tussen de weilanden liggen, op de hoeken van deze straat, in…
hoofdstuk 1
Steeds duidelijker lopen ze op mij af en op een wijze die van de laatste jaren is: hij wat trager,…
mijn vertrek
Tussen de mensen zal hij zitten, te groot bijna voor zijn stoeltje, en zwaaien, hetzelfde overbodige en te grote gebaar…
haar zuinige vleugel beweging
Veertig jaar geleden waren we misschien met eten gestopt, hadden we verontwaardigd en licht misselijk het bord weggeschoven om met…
de laatste handelingen
Ach, je vader, zegt hij, die beheerste toch de gehele Russische literatuur, het harmonium met zijn duistere klanken, de dorpsbewoners…
zwart
Ik blijf me herinneren hoe hij op een klein fietsje de straat uitreed en lachend in de camera keek die…
een kwestie
Daar rol ik bijna het trapgat in, met koude stijve benen van het luisteren naar hun gevechten in de huiskamer,…
de lijnen
Tijdreizen, noemt iemand het, als ik een foto deel van mijn kinderlijk handschrift, maar het is geen verplaatsen en in…