mijn vertrek
Tussen de mensen zal hij zitten, te groot bijna voor zijn stoeltje, en zwaaien, hetzelfde overbodige en te grote gebaar…
haar zuinige vleugel beweging
Veertig jaar geleden waren we misschien met eten gestopt, hadden we verontwaardigd en licht misselijk het bord weggeschoven om met…
de laatste handelingen
Ach, je vader, zegt hij, die beheerste toch de gehele Russische literatuur, het harmonium met zijn duistere klanken, de dorpsbewoners…
zwart
Ik blijf me herinneren hoe hij op een klein fietsje de straat uitreed en lachend in de camera keek die…
een kwestie
Daar rol ik bijna het trapgat in, met koude stijve benen van het luisteren naar hun gevechten in de huiskamer,…
de lijnen
Tijdreizen, noemt iemand het, als ik een foto deel van mijn kinderlijk handschrift, maar het is geen verplaatsen en in…
halverwege het proces
Misschien omdat hij de enige man was die een Dylan plaat bezat en misschien omdat mijn vader de tranen in…
huidresten
De enkele keer dat ik terugga, zijn de afstanden veel groter. Niet die naar het dorp waar het lint opeens…
de schone was
Ik ben een ander tegenover haar, dit is niet mijn vlees, weelderig en met inkt gekleurd, dit is niet mijn…