Krabben aan iets roods op je vinger en dan ontdekken dat het viltstift
is en het niet weggaat tot je erop spuugt en heel hard

wrijft, het is een detail uit een tekening die je kromgebogen tot het te
donker werd maakte, alleen maar omdat je heel diep

nadenken moest zodat je later gewoon zou kunnen slapen, concentratie
op dat witte vel papier en maar niet horen hoe

vol de tuinen hieronder en hoe gillend blij de kinderen op straat en die
motor die steeds maar weer startte, het slepen van

de vuilcontainers, de rook van sigaretten en verschroeid vlees, of hem
nog dingen horen benoemen die hij

nooit uit zijn hoofd zou krijgen omdat hij niet wist hoe dat moest, nu
zelfs struikelend over dat alles en rusteloos, oneindig

rusteloos terwijl dat meisje verscheen in een rode jurk en vanaf dat wit
zo liefjes lachte omdat ze wel beter wist en de ochtend kende.