De tijd is zomaar met de dreiging verdwenen, het lijkt alsof
een gevaarlijke hond uit het pas getimmerde hok

mag wennen aan de tuin en zelfs zijn tong over het been van
een klein kind kan halen. Hij is te ruw eerst

maar hij leert dat hij niet mag bijten, straks rijdt het kind zelfs
op zijn rug al is er geen haar om zich aan vast

te houden. Daarna zal het buiten wandelen, niet te hard blaffen
en snuffelen aan de andere honden uit de

straat. Nog even en hij reageert op een naam als Max, een kriebel
onder zijn buik en het restje uit de pan.

Hij leert een poot te geven, kan aandoenlijk kijken vanuit je
schoot en mag zelfs op het grote bed, weliswaar

niet onder de dekens. En goed, hij kwijlt en slaat zijn staart in
de koffiekopjes maar hoort bij de familie.