Mijn kleinzoon legt het uit, sommige dingen zijn ‘pretend’ en
andere dingen zijn echt. Net zoals sommige woorden

in het Engels zijn en sommigen in zijn nieuwe taal. Hij kijkt
in een oneindige verte en knippert geen enkele

keer, zijn lange donkere wimpers liggen rond de grote donkere
ogen en terwijl zijn babybroertje nog wijst en ‘da’

roept, blijft er iets of heel veel blijkbaar in de verte verscholen.
Hij kan plotseling stilstaan of liggen te midden van

het speelveld terwijl hij nooit halverwege een zin ophoudt met
praten, ‘i think’ is het dan waarop een besluit

volgt dat zijn toekomst omvat. Torens vallen om ondertussen
en een auto landt op mijn neus, muziek klinkt uit

een boekje dat niet meer dichtgaat, vlinders maken schaduwen
op de vloer, hij schept ijs in alle smaken en voert me.