Het is lastig het niet als persoonlijke aanval te zien: dit op zwart
staande scherm, dit uitblijven van traktaties en reisjes,

dit missen van gezamenlijk gekonkel, dit verstoken zijn van echte
informatie en dit vruchteloos reiken naar. Graag

zie ik een reden voor het verzuim. Terwijl iemand moeizaam de
trappen hier bestijgt, tel ik de percentages waarin

de apparatuur zich herstelt en weer bereidwillig verklaart. We horen
het hem zelfs zeggen: hij heeft er alles aan gedaan

ons tevreden te stellen, opnieuw of hij doet dat nog; we zitten nog
niet op het volledige percentage per slot van rekening.

Ondertussen hijgt men hierboven, wisselt de lampjes op een intensief
ouderwetse wijze, leunend met een keukentrapje

en tegen onze deur, verliest een evenwicht maar herstelt zich net
voordat wij de koffie willen presenteren, koekje?