Hij heeft een hekel aan de vraag maar stelt hem toch, zelfs in het
vertrouwde groepje dat heel zijn leven lang al om hem

hangt, waarin hij opgroeide en uitgroeide tot, en met grapjes en
gekke gezichten ons vermaakte. Hij wil juist niet

die aandacht, zegt hij, maar het is onderdeel van een groeiproces
dat huiswerk beoogt en deze vraag in zich bergt, waar

is hij eigenlijk goed in? Wat vinden wij? De een na de ander wil
het in een mail beantwoorden of mag dat ook op

deze plek? Het piept en schuurt en licht voortdurend op en alleen
dat al is positief, constateert hij. Moet ik het nog

samenvatten? Hij schudt zijn hoofd. Van begin af aan is duidelijk
hoe verliefd ik op hem ben, hoe ik hem koester, hoe

hij mij raakt maar misschien is dat wel verboden, misschien is de
les wel dat het loslaten door de ander noodzakelijk is.